Het geheugen is van kapitale betekenis bij het ontstaan en de beleving van een efemere podiumkunst als opera. Dramaturgische analyse van Jommelli's oeuvre voor het Romeinse Teatro Argentina geeft aan hoe geheugenstrategieën, zoals topische herneming, inspeelden op de publieke verwachtingshorizon. Anderzijds suggereert de veelheid aan memorabilia eigen aan dit repertoire het onophoudelijke 'gevecht tegen de vergetelheid' vanwege de luisteraar.