Gerenommeerde artiesten spannen zich vaak jarenlang in om een eigen stijl te ontwikkelen. Het voelt soms onrechtvaardig aan dat AI-systemen het voor eenieder mogelijk maken om, zonder bijkomende creatieve inspanning, nieuwe schilderijen of muziek te genereren ‘in de stijl van’ deze grootmeesters. De maatschappelijke relevantie van deze kwestie wordt bevestigd door de recente media-aandacht. Het auteurs- en modellenrecht beschermen enkel voortbrengselen met een voldoende concrete uitdrukkingsvorm. Loutere ideeën genieten geen bescherming. De vraag of ‘stijlen’ bescherming genieten, is niet eenvoudig. In beginsel is dit niet het geval, maar dat axioma komt steeds meer onder druk te staan. Vooral het feit dat AI het mogelijk maakt om schilderijen of muziek ‘in de stijl van X’ te maken, doet artiesten vrezen voor hun job. Wie zal nog voor hun werk betalen als AI een (quasi) kosteloos alternatief met eenzelfde look-and-feel biedt? Zelfs als het intellectueel eigendomsrecht geen oplossing biedt, rijst de vraag of er geen alternatieve beschermingsregimes bestaan. Hoewel de opkomst van AI ons opnieuw op het belang van dit onderzoek wijst, gaat het verder dan AI. Ook in andere omstandigheden kan stijlbescherming bestaan of wenselijk zijn. Via een kwalitatief en rechtsvergelijkend onderzoek wordt een antwoord gezocht op de vragen in welke mate ‘stijl’ vandaag voor bescherming in aanmerking komt (de lege lata) en in welke mate dit normatief wenselijk is in de toekomst (de lege ferenda).