Polyploïdie speelt een belangrijke rol in de evolutie, verhoogt de genetische nieuwheid en biedt 'back-up'
genetisch materiaal. Poliepenen moeten hun cellulaire machinerie echter aanpassen aan het hele genoom
duplicaties (WGD). Bijvoorbeeld, in autotetraploids, kunnen cross-overs willekeurig voorkomen tussen
elke kopie van het genoom tijdens de meiose, waardoor reguliere chromosomale segregatie in gevaar komt. In
autopolyploïde planten aangepast aan WGD's, slechts één overgang per chromosoom is toegestaan, hetgeen
leidt tot een succesvolle meiose. Hoewel recente WGD's zijn beschreven bij dieren, komen ze voor
Zelden en gewoonlijk planten dergelijke dieren zich ongeslachtelijk voort. Amphibia is de enige uitzondering hier onder
biseksueel reproduceren van gewervelde dieren met meerdere voorkomens van WGD's. Bijvoorbeeld de kikker
geslacht Neobatrachus bestaat
van 6 diploïde en 4 tetraploïde soorten. In vergelijking met de diploïden bezetten de tetraploïden drogere gebieden.
Met behulp van Neobatrachus-kikkers hoopt dit project het eerste bewijs te leveren van aanpassing aan WGD op
het genetische en cellulaire niveau in het dierenrijk. Bovendien hopen we te onthullen of WGD
bevordert de aanpassing aan drogere omgevingen. Om dat te bereiken, zal ik samenstellen en annoteren
genoom van de diploïde N. pictus. Vervolgens zal ik de genetische variatie tussen diploïden en
tetraploïden en hoop adaptieve veranderingen in tetraploïden te identificeren. Integratie van onze bevindingen in
kikkers en planten zullen licht werpen op de vraag of het mechanisme van aanpassing aan WGD's universeel is of
of planten en dieren verschillende manieren gebruiken om het aan te pakken.