Dit project heeft tot doel om de systematische marginalisering en exploitatie van wevers in de productie van handgemaakte Perzische tapijten te bestuderen en te problematiseren. De meerderheid van deze wevers zijn vaak onzichtbare actoren in een precaire economische situatie die vervreemd zijn van de ambacht die ze uitvoeren. Er wordt vertrokken vanuit het kritische argument dat indien handgemaakte tapijten op grote schaal geproduceerd worden, aan een betaalbare prijs, dit slechts mogelijk is door de uitbuiting van de wevers. De vraag die centraal gesteld zal worden is of praktijk-gebaseerd onderzoek een antwoord kan bieden op deze conditie. Hoe kan, door het creëren van verhalen en het transformeren van het tapijt van een koopwaar in een medium voor creatieve expressie, de vaardigheid van het weven geherevalueerd worden van een ambachtelijk werk naar een vorm van kunst? Hoe kan deze her-evaluatie toegang bieden of niet tot bepaalde dicoursen en praktijken? Het project wil deze vragen onderzoeken aan de hand van een experimentele multimodale aanpak die gesitueerd kan worden in de domeinen van kritische publieke pedagogie, toegepaste antropologie, de antropologie van leren, design antropologie en artistiek onderzoek. Vanuit deze perspectieven zal het project focussen op een mogelijke transformatie van de wever als slechts een ‘instrument’ van productie naar de wever als een ‘auteur’ op basis van een collaboratief en gedeeld proces.