Corticosteroïden (glucocorticoïde hormonen) worden wereldwijd door ten minste 1% van de wereld gebruikt bevolking om ontstekingen en kanker te bestrijden. Een typische aan corticosteroïd gerelateerde gewichtstoename in patiënten, die vaak voorkomen bij langdurig systemisch gebruik, worden sinds lang alleen als psychologisch beschouwd belastend. Deze bijwerking wordt nu echter als potentieel gevaarlijk beschouwd omdat deze is toegenomen buikvet houdt ongetwijfeld verband met een verhoogd risico op hartaandoeningen en diabetes type II. De de moleculaire basis van adipocytdisfunctie, vooral in een inflammatoire context, is een weinig bestudeerd onderzoeks onderwerp. Bovendien ondersteunen recente rapporten dat obesitas, gekenmerkt door onevenwichtigheden in vet metabolisme, gaat gepaard met een chronische laaggradige systemische ontsteking. Ons eigen werk onderbouwt dat viscerale adipocyten, onderworpen aan palmitaat als metabole stressor, een verhoogde expressie van vertonen cytokines. Hoe ontstekingsremmende glucocorticoïden leiden tot een ophoping van visceraal vet, dat leidt tot een pro-inflammatoire toestand, is een mechanistisch onduidelijke paradox die nog moet worden opgelost. Verschillende liganden die de Glucocorticoid Receptor op verschillende manieren activeren, zijn vergeleken hun differentieel genregulerend profiel bij gezonde versus metabolisch gestresste volwassen mensen primaire adipocytcellen. Om een ​​verklaring te geven voor het ontregelde adipocyten functioneren behandeling met glucocorticoïden zetten we in dit project voort met validaties van nieuwe hypothesen gebaseerd op Resultaten van RNA-sequentiebepaling.