Dit project richt zich op de naleving en de organisatie van vrouwelijke religieuzen in de centrale middeleeuwen (9de-11de eeuw) aan vrouwelijke het kloosterleven te onderzoeken als een bewust "dubbelzinnige" vorm van sociale en religieuze organisatie. Traditionele beurs geabonneerd op het idee dat, als gevolg van een gebrek aan homogene normen voor de naleving en de organisatie vast te stellen, vrouwelijke religieuzen nooit de geestelijke efficiëntie, culturele vaardigheid en hervormingsgezinde impuls van hun mannelijke collega's op elkaar afgestemd. Terwijl recente studies belangrijke verwezenlijkingen in elk van deze domeinen is gebleken, wordt deze heterogeniteit nog steeds beschouwd als het openbaren van vrouwelijke religieuzen en patroons weigering om lokale gevestigde belangen van de institutionele, culturele en spirituele vooruitgang ondergeschikt. Door middel van een analyse van gegevens uit c. 100 instellingen uit Lotharingen en Saksen in verband met de zelfperceptie van deze vrouwen en de verwachtingen van hun klanten zullen de onderzoekers een nieuw paradigma voor te stellen voor het evalueren van vrouwelijke monasticism ''s 'dubbelzinnigheid'. Twee hypothesen worden getest. De eerste is dat groepen van vrouwelijke religieuzen zich op dubbelzinnige identiteiten om geloofwaardige verhalen van zelf bouwen, effectief reageren op veranderende maatschappelijke context, en zich onderscheiden van concurrerende instellingen. De tweede is dat religieuze en seculiere elites ondersteund deze strategieën, en gezien de diversiteit in acht nemen en de organisatie als een middel voor vrouwelijke religieuzen om adequaat te reageren op de samenleving 'is uiteenlopende behoeften.