Camouflage en mimicry worden meestal gezien als biologische fenomenen, maar ze spelen een belangrijke rol in menselijk gedrag, kunst en theater. Dieren passen hun uiterlijk en gedrag aan hun omgeving aan om niet ontdekt te worden. In de biowetenschappen werd dit gedrag van dieren door Wallace, Darwin en Bates getheoretiseerd als camouflage (de aanpassing van het uiterlijk van een dier aan zijn niet-dierlijke omgeving); en als mimicry, bestaande uit crypsis (vermomming om detectie te vermijden) en maskerade (vermomming om herkenning te vermijden). De eerste definities van Darwin en Wallace tonen al een opvallend gebruik van theatrale en artistieke termen zoals imitatie, bluffen, acteren en maskerade om dierlijke, en bij uitbreiding menselijke, mimicry te beschrijven. Dit project onderzoekt de oorsprong van de verbanden tussen camouflage, mimicry en theater, door de theatrale dimensie van theorieën over mimetisch gedrag bij menselijke en niet-menselijke dieren voor en naast de evolutietheorie in kaart te brengen. Vertrekkend vanuit een conceptualisering van menselijke camouflage en mimicry als culturele technieken, onderzoekt dit project op welke manieren deze gerelateerd kunnen worden aan (1) de brede culturele toepassing van het woord 'mimeisthai' (imiteren'/'uitbeelden') in het oude Griekenland, en (2) het debat in 18e-eeuwse acteertheorieën waar camouflage en mimicry voortdurend gebruikt worden om theatrale mimesis en in het bijzonder acteren te theoretiseren.