Dieren stemmen hun gedrag en uiterlijk af aan hun omgeving om detectie te vermijden. In de biologie is dit dierlijk gedrag gecodificeerd door Wallace, Darwin en Bates als camouflage, doorgaans gedefinieerd als een aanpassing van het uiterlijk aan de niet-levende omgeving; en mimicry, tegenwoordig onderscheiden in crypsis (vermomming om niet te worden opgemerkt) en masquerade (vermomming om niet te worden herkend als een bepaalde soort). Al in deze eerste definities valt op hoezeer Darwin en Wallace theatrale en artistieke termen zoals imitatie, trucage, acteren, en maskerade gebruiken om mimicry bij dieren te beschrijven. Dit project onderzoekt de oorsprong van deze verbanden tussen camouflage, mimicry en het theater. Kunnen we de theatrale dimensie in de reflectie op mimetisch gedrag bij menselijke en niet-menselijke dieren voor en naast de evolutietheorie in kaart brengen? Het huidige project vertrekt vanuit een conceptualisering van menselijke camouflage en mimicry als culturele techniek, en onderzoekt in welke zin deze in verband kunnen worden gebracht met (1) de brede culturele toepassing van het woord ‘mimeisthai’, oftewel ‘imiteren’ of ‘nabootsen’, in de Griekse oudheid, en (2) het debat in 18e-eeuwse acteertheorie waarin voortdurend wordt verwezen naar camouflage en mimicry om de theatrale mimesis, en in het bijzonder acteren, te duiden.