Het project situeert zich in het veld van de laat Latijnse letterkunde en focust zich op de dichter Maximianus (6e eeuw n.Chr.). Zijn corpus bestaat uit zes elegieën (686 verzen) die het motief van ouderdom expliciet op de voorgrond plaatsen; een sterk contrast met die uit de klassieke periode (1ste eeuw v.Chr.), die geschreven zijn uit het perspectief van jonge mannen. Deze combinatie van genre en discours is origineel: Maximianus draait de logica van het elegische genre om door het perspectief van een oudere in te nemen die bitter is over de ontberingen van ouderdom. Maximianus' laat antieke tekst zal de lens zijn voor het onderzoeken van andere literaire werken die ook over ouderdom gaan. Auteurs als Cicero, Seneca, Augustinus et al. bespreken voor-en nadelen van ouderdom en de positie van oudere mensen in de maatschappij. Dit project zal eerst gelijkenissen en verschillen onderzoeken tussen deze auteurs en hun visie op ouderdom, alsook een comparatieve studie maken over de gekozen genres en hun relatie tot dit onderwerp. Later onderzoeken we hoe de Late Oudheid ons kan helpen om de inhoud van deze geselecteerde klassieke werken te begrijpen. Deze studie combineert antieke literaire studies met 'ageing studies', die focussen op de zelfrepresentatie van oudere mensen en hun ervaring van ouderdom. Deze aanvraag is gebaseerd op de gelukkige ontmoeting van deze aanpak en het onderzoeksveld van de laat Latijnse letterkunde, wat resulteert in een compleet origineel project.