Veel collecties van cultureel erfgoed ondergaan tegenwoordig een fase van massadigitalisering, waarbij erfgoedobjecten zijn
gedigitaliseerd, gecatalogiseerd en gepubliceerd op een ongekende schaal met behulp van computationele middelen. Dit proces is een uitdaging vanwege
het snelle tempo waarin het vordert: de digitalisering van culturele artefacten zelf is al een dure en tijdrovende bezigheid
proces en toch levert het uiteindelijk alleen gegevens op laag niveau op (bijvoorbeeld onbewerkte scans) die moeten worden aangevuld met beschrijvende
metadata om praktisch bruikbaar te worden (bijvoorbeeld een periode van compositie aan een schilderij toewijzen, het onderwerp van een foto enz. beschrijven).
Dit proces staat bekend als (semantische) gegevensverrijking. Dergelijke metagegevens worden vaak toegewezen met thesauri (bijvoorbeeld Kunst en Architectuur
Thesaurus), die een gestandaardiseerde terminologie ('controlled vocabularies') bieden om culturele artefacten te karakteriseren. Hoewel cruciaal voor
zowel curatie als onderzoek, dergelijke annotaties zijn nog steeds duur om te verkrijgen omdat ze handmatig door vakdeskundigen worden verstrekt,
die de domein-specifieke taal van individuele thesauri moeten beheersen.

Het gebied van collecties cultureel erfgoed wordt gekenmerkt door een interessante discrepantie. Er zijn de bekende collecties van
grotere instellingen, zoals het Rijksmuseum of het British Museum, die een hoge, internationale zichtbaarheid genieten bij de generaal
openbaar. Veel van deze instellingen hebben het voortouw genomen bij het digitaliseren van collecties en stellen hun inhoud steeds meer open voor a
breder publiek in het publieke domein, vaak met behulp van extreem liberale licenties die hergebruik aanmoedigen. Aan de andere kant, de culturele
erfgoedsector is volop aanwezig in kleinere spelers, die niet over de nodige financiering of mankracht beschikken om deze digitalisering handmatig uit te voeren
en het catalogiseren van initiatieven in hetzelfde tempo of op dezelfde schaal. Zulke, kleinere spelers ondervinden steeds meer problemen bij het hanteren van de
inkomende hoeveelheid gedigitaliseerde materialen. Deze kloof tussen grote, progressieve en kleinere, minder geavanceerde digitale collecties vraagt ​​om
de volgende onderzoeksimpuls: het moet mogelijk zijn om automatisch de kennis te extraheren die is vastgelegd in de grotere datasets,
gemakkelijk beschikbaar voor hergebruik, ter ondersteuning van de gegevensverwerking in up en komende collecties.

Het gebied van collecties cultureel erfgoed wordt gekenmerkt door een interessante discrepantie. Er zijn de bekende collecties van
grotere instellingen, zoals het Rijksmuseum of het British Museum, die een hoge, internationale zichtbaarheid genieten bij de generaal
openbaar. Veel van deze instellingen hebben het voortouw genomen bij het digitaliseren van collecties en stellen hun inhoud steeds meer open voor a
breder publiek in het publieke domein, vaak met behulp van extreem liberale licenties die hergebruik aanmoedigen. Aan de andere kant, de culturele
erfgoedsector is volop aanwezig in kleinere spelers, die niet over de nodige financiering of mankracht beschikken om deze digitalisering handmatig uit te voeren
en het catalogiseren van initiatieven in hetzelfde tempo of op dezelfde schaal. Zulke, kleinere spelers ondervinden steeds meer problemen bij het hanteren van de
inkomende hoeveelheid gedigitaliseerde materialen. Deze kloof tussen grote, progressieve en kleinere, minder geavanceerde digitale collecties vraagt ​​om
de volgende onderzoeksimpuls: het moet mogelijk zijn om automatisch de kennis te extraheren die is vastgelegd in de grotere datasets,
gemakkelijk beschikbaar voor hergebruik, ter ondersteuning van de gegevensverwerking in up en komende collecties.