Het project onderzoekt twee belangrijke tendensen in de hedendaagse literatuur in Chili en Argentinië in relatie tot elkaar: intimiteit en autofictie. Autofictie, die verwijst naar first-person verhalen die realiteit en fictie vermengen, is populair geworden in Latijns-Amerikaanse literatuur in het afgelopen decennium, en is het onderwerp geweest van een aantal studies geweest. Het is slechts zijdelings verband met de vertegenwoordiging van intimiteit geweest. Het project heeft als doel te onderzoeken hoe intimiteit is vertegenwoordigd in de hedendaagse autofictie, en zijn functies in de specifieke politieke context van de twee landen uit te leggen. Vertegenwoordigen van intimiteit is paradoxaal, omdat het gaat om het brengen van buiten wat wordt verondersteld te worden in verband met het interieur. Om na te gaan hoe de Chileense en Argentijnse schrijvers omgaan met deze paradox, zal ik mij richten op de rol van de ellips. Dit cijfer wordt gezien als een significative omissie in het verhaal structuur van de tekst. De ellips is verbonden met de kortheid van de opgenomen in het corpus teksten. Bovendien is het proces van ‘kloven’ (Iser), uitlegging van de ellipsen, grijpt de lezer en een nauwe, bijna ‘intieme’ relatie tussen hem en de ik-figuur stellen. In tegenstelling tot de meeste studies over autofictie, die zich richten op de identificatie en dissociatie van de auteur en de verteller, zal ik de aandacht vestigen op de relatie tussen de lezer en de verteller van autofictie.