Systematische benadering van de behandeling van urinaire incontinentie bij kinderen met een normale ontwikkeling en bij kinderen met een ontwikkelingsstoornis.

Urinaire incontinentie bij kinderen, zowel bij kinderen met een normale ontwikkeling als met een ontwikkelingsstoornis blijft een belangrijke problematiek. Zo lijden op de leeftijd van 7 jaar tot 5% van de normaal ontwikkelde kinderen aan urinaire incontinentie overdag. Bij kinderen met een ontwikkelingsstoornis kan dit bij sommige aandoeningen zelfs oplopen tot 85%.

Naast de belangrijke fysieke ongemakken, heeft incontinentie ook een belangrijke psychische, sociale en familiale impact op het kind en zijn omgeving. Kinderen met een incontinentie probleem hebben vaak te kampen met een laag zelfbeeld. Bovendien wordt de sociale druk op deze kinderen en hun ouders stelselmatig opgevoerd. Kinderen van 2.5 jaar worden niet meer als schoolrijp beschouwd als ze nog een incontinentieprobleem hebben.

Gebaseerd op de literatuur en op de eigen ervaring van de afdeling kinderurologie in het UZGent zijn er een veelheid aan behandelingsmodaliteiten. Deze gaan van urotherapie en bekkenbodemkinesietherapie, over een medicamenteuze aanpak met onder andere anti-muscarinica en sympathicomimetica, tot elektrische neurostimulatie en injectie van botulinetoxine in de detrusor. Heel wat van deze behandelingen gebeuren off label en hebben vaak een belangrijke financiële implicatie voor het gezin.

Belangrijk is het ontbreken van een wetenschappelijk onderbouwde systematiek in deze behandelingen. De volgorde en combinatie van therapieën, bij de behandeling van urinaire incontinentie bij kinderen, gebeurt vaak at random.

Dit leidt niet enkel tot twijfel bij de behandelaar maar is ook oorzaak van een lage compliance bij heel wat ouders.

Bovendien is de aanpak vaak multidisciplinair, oa. door kinderurologen, kinderartsen en kinesisten, waarbij ook hier de geboden behandeling weinig systematiek vertoont.

Zowel de dienst kinderurologie als de dienst kindernefrologie en de bekkenbodemkinesisten binnen het UZ Gent hebben een bijzonder grote ervaring, gebaseerd op het behandelen van een zeer grote populatie kinderen met urinaire incontinentie, en dit zowel bij het normaal ontwikkelde kind als bij kinderen met een ontwikkelingsstoornis.

Gebaseerd op de retrospectieve analyse van onze resultaten met de voornoemde behandelingsmethoden moet het mogelijk zijn om in een tweede stap  in een prospectieve setting een gesystematiseerde planmatige aanpak van urinaire incontinentie bij deze patiëntenpopulaties te realiseren.

Deze studie kan perfect het onderwerp zijn van een PhD thesis.