Oude antiquarianism is geïdentificeerd als een belangrijke bron van inspiratie voor de ontwikkeling van de moderne historiografische praktijk vanaf de Renaissance. Toch blijft ernstig weinig bestudeerd, in het bijzonder voor de late Oudheid, de cruciale periode van transitie en transmissie naar de Middeleeuwen. Dit project stelt dezelfde functie vervullen. Zij stelt (1) om het bereik van bronnen uit te breiden door het bewerken van fragmentarische en grotendeels onbekende laatantieke antiquarische auteurs; (2) om het genre in de juiste socio-literaire context situeren, dat is de voortdurende praktijk van de retoriek in de late antieke maatschappij, zowel op lokaal als keizerlijke niveau; (3) opnieuw te beoordelen naar de culturele betekenis van het genre door de invoering van nieuwe verklaringsmodellen voor de populariteit van het genre, modellen die voorkomen dat het zien het belang in het verre verleden als religieus of politiek verzet tegen een christelijke monarchie. Met het oog op een meer subtiele en multi-layered interpretatie te bereiken, het project streeft naar een dubbel methodologisch perspectief: het introduceert de sociologische begrip narratieve identiteit in de studie van de late oude antiquarianism en integreert het genre in de huidige bredere interesse in het gebruik en de functies van collectieve geheugen. De toonaangevende hypothese is dat late oude interesse in antiquarianism ontwikkeld in interactie met een verhoogd bewustzijn dat de wereld fundamentele veranderingen onderging, en dus een grotere afstand van de klassieke verleden dat werd geïdealiseerd in het onderwijs.