Type-2 diabetes (suikerziekte) is een erg groot en groeiend wereldwijd gezondheidsprobleem. Lichaamsbeweging en voeding zijn belangrijke interventies in de preventie en behandeling van diabetes. De voorbeschiktheid om insuline resistentie te ontwikkelen en de effectiviteit van lichaamsbeweging verschillen sterk tussen individuën. Om dit te doorgronden, moeten we inzoemen op de samenstelling van de skeletspier, het primaire orgaan voor de insuline-gemedieerde opname van glucose. Het huidig project ambieert de rol van de interindividuele diversiteit in spiersamenstelling hierin te bepalen. De skeletspier is heterogeen opgebouwd met trage en snelle spiervezels. Hoewel de doorsnee mens evenveel snelle als trage spiervezels bevat, bestaat er voor anderen een dominant trage of snelle spiertypologie (= myotype). Hoewel mensen met snelle spiertypologie kunnen uitblinken in explosieve sporten, hebben zij het nadeel dat snelle vezels een zwakke insulinegevoeligheid hebben. Dit leidt tot de vraag: is insulineresistentie misschien de zware tol voor snelheid? Met behulp van een eigen, nieuw ontwikkelde niet-invasieve methode om spiertypologie te bepalen, willen we deze relatie onderzoeken met een onuitgegeven grote statistische power en met mechanistische onderzoeksvragen. De resultaten kunnen een nieuwe determinant voor de ontwikkeling van insulineresistentie en diabetes blootleggen, hetgeen kan vertaald worden in betere preventieve screening en doelgerichte levensstijl interventies.