Onderzoek binnen crisiscommunicatie heeft geleid tot een aantal empirisch onderbouwde richtlijnen over hoe een organisatie het best communiceert met het publiek tijdens een crisis. Zo wordt organisaties aangeraden om tijdig, transparant en behulpzaam te communiceren. Tegelijk wordt er verondersteld dat organisaties afzien van dergelijke reacties uit angst voor juridische aansprakelijkheid. Al sinds het prille begin van het onderzoeksdomein, wordt er een onderscheid gemaakt tussen een public relations strategie en een juridische strategie binnen crisiscommunicatie. Dit schetst een negatief beeld van een kloof tussen PR specialisten en bedrijfsjuristen, waarin crisisboodschappen uitgesteld, of gecontroleerd en herschreven worden door juridische adviseurs. Finaal wordt er verwacht dat aansprakelijkheidsrisico’s zorgen voor een terughoudende en defensieve benadering van crisiscommunicatie. Mijn onderzoek wil deze veronderstellingen testen, en streven naar een meer doeltreffende samenwerking tussen PR en juridische adviseurs tijdens een crisis. Door middel van participatorische observaties in twee Belgische communicatiebureaus en kwantitatieve bevindingen van een inhoudsanalyse en een experiment, wil ik drie onderzoeksvragen beantwoorden. Hoe verloopt de samenwerking tussen PR professionals en bedrijfsjuristen tijdens een crisis (RQ1), op welke manier geven beide experten vorm aan een crisisboodschap (RQ2) en hoe beïnvloedt hun benadering de perceptie van het publiek (RQ3).