Gedurende de negentiende eeuw was er een onderscheid tussen verscheidene categorieën van kleding op basis van gelegenheid, locatie, en tijdstip. Vanaf de jaren 1870 nam een van deze categorieën sterk toe in belang en aantal subcategorieën: huiskleding. Hoewel deze kleding vaak relatief eenvoudig was, konden de huisjaponnen van welgestelde vrouwen erg rijkelijk zijn, geïnspireerd door historische of niet-Westerse mode of, in andere worden, de spatio-temporele Ander. Zulke japonnen waren ongeschikt om buitenshuis te dragen, maar in de semi-private sfeer van het huis konden vrouwen zich dit wel veroorloven. Hier gingen deze huisjaponnen een visuele en tactiele dialoog aan met de interieurinrichting—stoffering, gedrapeerde stoffen, en objets d’art. Samen vormden ze een scenografie voor vrouwen om hun eigen identiteit vorm te geven, maar ook om deze op te voeren, bijvoorbeeld wanneer zij de familiewoning openstelden voor hun sociale netwerk tijdens de jour de réception. Via een analyse van bestaande kledingstukken, maar ook van hun eigentijdse representaties in tekst en beeld, heeft dit project als doel om (1) een categorisatie van huiskleding te creëren en de subcategorie van historiserende en oriëntalistische huiskleding beter te begrijpen, (2) de verstrengeling tussen huiskleding en interieurs geïnspireerd door de Ander te analyseren, en (3) te begrijpen hoe deze werden aangewend om een identiteit te vormen en op te voeren in Belle Époque België en Frankrijk.