Taalveranderingen volgen vaak een cyclisch pad waarbij de oorspronkelijke uitdrukkingen versleten, en door nieuwe versterkt en vervangen worden. In hoeverre dergelijke ‘microcycli’ bijdragen tot ‘macrocyclische’ ontwikkelingen in een taal, en of dit kwantitatief kan worden gemeten, is tot nu toe een onderbelichte vraag. Dit project zoomt in op drie microcyclische veranderingen in historisch Chinees tussen c. 900-1900 CE, die tijdens de gekozen periode verschillend ver gevorderd zijn, met als doel de complexe dynamiek tussen die veranderingen, en morfologische strategieën op macroniveau te kwantificeren: (i) de diachrone ontwikkeling van de bǎ-constructie, (ii) het ontstaan van postnominale lokalisatoren, en (iii) de evolutie van modaalmarkeerders. Gebaseerd op fijnmazige annotatie van graden van grammaticaliteit in een nieuw corpus dat als onderdeel van het project zal worden opgebouwd, ontwikkelen we nieuwe kwantitatieve maatstaven die dergelijke microveranderingen koppelen aan macrocyclische ontwikkelingen in het Chinees, met focus op de vaak verwaarloosde overgangen tussen stadia. De hoofdzakelijke hypothese is dat microcycli leiden tot een macrocyclische verandering, kwantificeerbaar als o.m. stijging van het aantal morfemen per woord en van het aantal functies per morfeem. Het annotatiesysteem, gebaseerd op formele analyse, zal samen met het voor dit project ontwikkelde corpus ook in andere projecten inzetbaar zijn, niet alleen in historische taalkunde van het Chinees.