Dit project onderzoekt hoe prosodie samenwerkt met syntactische structuren in verschillende stadia van een voortgaande syntactische verandering. Innovatief is dat dit wordt gedaan met experimentele methoden, waarbij de interactie tussen syntax en prosodie wordt bestudeerd.

Een veelvoorkomende syntactische verandering in talen wereldwijd is de vernieuwing van de uitdrukking van zinsontkenning (Jespersen's Cycle; JC). Hierbij wordt een oorspronkelijke negator (bijv. het Franse 'ne') eerst gecombineerd met een versterkend element (zoals in het Franse 'ne...pas') en uiteindelijk vervangen door dat versterkende element, dat zo de enige negator wordt ('pas'). Dit project onderscheidt zich van de uitgebreide literatuur over JC door in te zoomen op de overgang van het nieuwe element van (emfatische) versterker naar neutrale negator.

Historische teksten bieden slechts beperkte mogelijkheden om het cruciale moment van een heranalyse vast te leggen, aangezien de exacte betekenis, uitspraak of intonatie van taaluitingen moeilijk te achterhalen is zonder aanvullende informatie. Noord-Italiaanse dialecten bevinden zich echter momenteel in verschillende stadia van deze overgang, waardoor we deze verandering experimenteel in een laboratoriumomgeving kunnen bestuderen.

Door middel van een productie- en een perceptiestudie zal het project de intra- en intersprekersvariabiliteit onderzoeken in de prosodische codering van ontkenningen en in hun gevoeligheid voor (mis)matches tussen prosodie en syntaxis, in drie Venetiaanse dialecten (Venetië, Padua en Verona). Hiermee wordt de hypothese getest dat een onduidelijke prosodische codering syntactische heranalyse kan bevorderen.

Naast het toevoegen van een nieuwe dimensie aan het modelleren van taalverandering door te kijken naar de interactie tussen syntaxis en prosodie, ontwikkelt dit project een nieuwe methode voor het experimenteel onderzoeken van syntactische verandering. Deze methode kan in de toekomst worden uitgebreid naar andere voorbeelden van lopende taalveranderingen.