Een gespleten (lip en) verhemelte is de meest voorkomende aangeboren craniofaciale aandoening.
De maatschappelijke belasting is substantieel aangezien dit defect een impact heeft op verschillende
functionele domeinen: spraak, gehoor, voeding, orale functies en tevredenheid met het uiterlijk. Dit
heeft een langdurige negatieve invloed op de sociale integratie en het welzijn van patiënten. De WHO
rapporteerde bovendien aanzienlijke financiële kosten gelinkt aan dit defect. Het bekomen van
verstaanbare spraak is de belangrijkste doelstelling binnen de behandeling van deze patiënten.
Jammer genoeg blijven spraakstoornissen vaak persisteren zelfs na chirurgische sluiting van het
verhemelte. Logopedische therapie, voorzien door een eerstelijnslogopedist, is daarom noodzakelijk.
Deze therapie wordt traditioneel 2x30 minuten per week voorzien en dit gedurende maanden of zelfs
jaren. Jammer genoeg is deze lage therapie-intensiteit gebaseerd op een historische context eerder
dan op wetenschappelijke evidentie. Deze intensiteit kent verschillende nadelen: o.a. slechte
spraakuitkomsten, therapiemoeheid en hoge kosten gerelateerd aan jarenlange therapie. Daarom
werd het gebruik van hoog intensieve logopedische therapie voorgesteld. Ondanks het bestaan van
robuuste proof-of-concepts wordt dit model nog niet toegepast in de praktijk. Het is in eerste
instantie noodzakelijk om de effectiviteit te onderzoeken op een grotere, maatschappelijke schaal.
Dit TBM-project zal de meerwaarde van hoog intensieve therapie nagaan a.d.h.v. grootschalig
gerandomiseerd onderzoek. Het effect van hoog intensieve spraaktherapie zal vergeleken worden
met laag intensieve therapie bij kinderen met een gespleten verhemelte. Logopedisten in de eerste
lijn worden getraind om het protocol uit te voeren. Het effect wordt bekeken op vlak van spraak,
levenskwaliteit, kosteneffectiviteit en aanvaardbaarheid. Het utilisatiedoel is het implementeren en
gebruiken van dit model in de klinische praktijk