De necrodialoog is een anthropologische noodzaak die in rituelen en in kunst tot uitdrukking komt. Inherent aan deze dialoog is het gebruik van tussenpersonen en technische media om contact tot stand te brengen. We weten dat necrodialogen en cultuurhistorische ideeën over de dood elkaar steeds hebben beïnvloed. Het feit dat veranderingen in de geschiedenis van media de necrodialoog hervormt, heeft echter tot nu toe amper aandacht gekregen. Antieke rituele en artistieke necrodialogen weerspiegelen spanningen tussen een mondelinge en schriftelijke cultuur. The uitvinding van de boekdrukkunst zette artistieke necrodialogen aan om humanistische ideeën over de reformatie en sociale satire te verspreiden. Een radicaal onderscheid tussen religie en technologie in laat 19e-eeuwse secularisatietheorieën had echter een wetenschappelijke desinteresse voor de verdere ontwikkeling van de necrodialoog tot gevolg. Het voorliggende project argumenteert dat de laat 19e-eeuwse opkomst van technische media, zoals fotografie, radio en telefoon in Europa en Noord-Amerika de ontwikkeling van necrodialogen in de 20e- en 21st-eeuwse literatuur en kunst heeft gestimuleerd. Door mijn onderzoek naar de manieren waarop necrodialogen van artiesten als Wilder, Cocteau en Lewitscharoff omgaan met tussenpersonen en technische media, wil ik de historische ontwikkeling van de necrodialoog herzien en bijdragen aan het moderne culturele en religieuze begrip van de rol van media bij dood, rouw en herinnering.