De prevalentie van nomadisme of sedentarisme in het verleden en de moeilijkheid om het nomadisme archeologisch te bewijzen, zijn wereldwijd toepasbare onderzoeksonderwerpen. De uitdagingen die deze kwesties meebrengen, hebben ertoe geleid dat het nomadisme in archeologische onderzoeken buitenspel wordt gezet, vaak gezien als een duidelijk "eerder" stadium in de ontwikkeling van de beschaving, en niet een culturele keuze op zich. Deze visie wordt langzaam uitgedaagd, en een regio die een unieke gelegenheid biedt om dit te doen, is de Harra, of "Zwarte Woestijn", in noordoost-Jordanië. De aride en seizoensgebonden fluctuerende milieu van deze regio die geschikt is voor mobiel pastoralisme, gecombineerd met de geologie van een landschap bezaaid met basaltblokken zodat zelfs tijdelijke verblijfplaatsen zijn gebouwd van duurzaam materiaal dat nog steeds overeind staat, creëren een zeldzame kans om de verhouding van sedentarisme tot nomadisme te studeren. Dit project beoogt dit te doen betreffend perioden van menselijke bewoning en morfologische vormen van sites. In het bijzonder zal één type site van de Harra, het "wiel", in detail worden onderzocht, inclusief de opgraving van meerdere voorbeelden, om deze potentiële associaties te onderzoeken. Correlaties tussen niveaus van nomadisme en tijdsperiode of type site zullen aangeven of deze bestaansmethode een reactie was op uitdagingen op milieugebied, een cultureel artefact dat specifieke structuurvormen veroorzaakte, of allebei.