Receptoren zijn eiwitten in cellen belangrijk voor signalering; endogene moleculen door de ene cel beïnvloeden andere cel door activerende receptoren. Veel receptoren zich bevinden aan de buitenzijde van de cellen (namelijk in het celmembraan). De grootste groep membraanreceptoren omvat de G-eiwit gekoppelde receptoren (GPCRs). Ze GPCRs genoemd omdat na stimulering, activeren ze andere soort eiwit (G eiwit) aan de doorlaat in de cel. GPCRs zijn betrokken bij de ziekte van processen waar ze over- of understimulated kan zijn, uit te leggen waarom de farmaceutische industrie ontwikkelt stimulatoren en blockers van GPCR's. De dopamine D4 receptor (D4R) is een GPCR en heeft een interessante eigenschap: in een van de drie intracellulaire lussen er een variabel aantal herhalingen; personen met zeven herhalingen (D4.7R) tonen een aanleg voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) te ontwikkelen. De functionele rol van deze regio is niet bekend en er zijn geen belangrijke functionele verschillen gemeld geweest. We hebben een eiwit, KLHL12, die specifiek interageert met deze regio en die een belangrijke wijziging verbetert, ubiquitinering geïdentificeerd. De stijging van de ubiquitinatie door KLHL12 van D4.7R is veel minder in vergelijking met de andere geteste D4R varianten. De meeste studies hebben zich gericht op de rol van GPCR ubiquitinatie in receptor degradatie; echter onze diepgaande onderzoek niet wijzen op een rol in de afbraak. Daarom zijn we nu gericht op de rol van ubiquitinering in receptor signalering.