Al meer dan twee decennia is de honingbijsterfte te hoog. Dit bedreigt niet enkel honingbijen en wilde bijen maar ook ons welzijn want honingbijen zijn belangrijke bestuivers in natuurlijke en agrarische ecosystemen. Honingbijsterfte wordt toegewezen aan een ziektecomplex dat bestaat uit een combinatie van pesticiden, pathogenen en voedingstekorten. Momenteel zijn er geen adequate behandelingen. De gebruikte chemicaliën kunnen gevaarlijk zijn voor honingbijen en mensen en genetische selectie heeft een beperkt effect door het gebrek aan goede merkers. Wij stellen een follow-up voor van belangrijke honingbij-parameters (detectie van parasieten, virussen, bacteriën, hemocytenprofiel via cytospin kleuringen en flowcytometrie (met het gebruikt van monoclonale antilichamen), histologische analyse van barrières en karakteriseren van de darmflora) en omgevingsstressoren (pesticiden) aan een hoge frequentie. De virologische en bacteriologische analyse zal worden uitgevoerd via third-generation nanopore sequencing. Deze techniek is reeds essentieel gebleken in het identificeren van nieuwe spelers in ziektecomplexen. Dankzij deze follow-up kunnen we vermoedelijke stressoren associëren met honingbijsterfte. Ziekte zal worden gereproduceerd door de toediening van één stressor of een combinatie van stressoren in vervolgexperimenten. Dit zal onze vermoedens bevestigen. Op het einde zullen concrete maatregelen worden ontwikkeld/aangewend om honingbijsterfte in de toekomst te vermijden.