De roman is vandaag het meest populaire literaire fictiegenre. Aangezien de oudheid ons geen enkele eenduidige theoretische definite van fictie heeft nagelaten, zal dit project impliciete concepten en definities van fictie distilleren uit de antieke romans zelf. Dat zal gebeuren a.d.h.v. een narratologische en retorische analyse van het metafictionele potentieel van romaneske processcènes, die niet enkel een topos zijn van het genre, maar ook zelf-reflexieve narratieve momenten (aangezien ze eerdere delen van de roman becommentariëren en thematiseren). De onderzoekshypothese is dat Griekse en Latijnse romanschrijvers antieke retorische tradities creatief aanwenden in processcènes om de fictionaliteit van hun eigen werken te conceptualiseren en erover te reflecteren. Om de hypothese te testen zal het project de narratieve en retorische functies van de processcènes onderzoeken en het metafictionele potentieel ervan analyseren aan de hand van antieke retorische tradities (zowel theorie als praktijk, voornamelijk declamaties). Antieke retorica vormde immers een belangrijke educatieve achtergrond die werd gedeeld door auteurs en lezers van de romans en ontwikkelde instrumentaria, concepten en methoden om fictionele werelden te creëren en analyseren. Dit project zal resulteren in de eerste systematische studie van metafictionaliteit in de Griekse en Latijnse romans van de oudheid, en zal ons inzicht in elk van die romans afzonderlijk verfijnen.