Neuroblastoom is een van de meest voorkomende solide tumoren bij kinderen en is verantwoordelijk voor 15% van alle sterfgevallen door kinderkanker. In de afgelopen twee decennia hebben verschillende bulk (d.w.z. volledige tumorweefsels) -omics-technologieën geleid tot belangrijke inzichten in de heterogeniteit tussen tumoren. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd in verfijndere risicogroepen en nieuwe gerichte therapieën (zoals ALK-inhibitie). Toch krijgt ongeveer de helft van de kinderen met hoog-risico neuroblastoom ondanks intensieve, multimodale en risicogebaseerde behandelingen een herval, en sterven zij uiteindelijk aan de ziekte. Om echte vooruitgang te boeken, zijn betere inzichten nodig in de mechanismen achter resistentie en herval. We hebben aanwijzingen dat verworven DNA-mutaties (zoals in TP53), opregulatie van cellulaire effluxpompen, celtoestand-plasticiteit, (de)differentiatie, kankerstamcellen, hypoxie, immuuncelinfiltratie en -depletie, en andere factoren een rol spelen in resistentie. Toch is hun onderlinge samenhang en ruimtelijke organisatie in het tumorweefsel grotendeels onbekend. Wij stellen voorop dat een gedetailleerde karakterisering van het transcriptoom en genoom van individuele tumorcellen – samen met stromale en immuuncellen – in hun ruimtelijke context binnen het tumorweefsel, cruciale inzichten kan opleveren.