Dit project gebruikt film als pedagogisch en artistiek instrument om de complexiteit van het Abchazisch-Georgische grensgebied te communiceren. Hoewel grotendeels genegeerd door door West-Europese media, beinvloed de grens en de verdeling die deze symboliseert, het leven van duizenden aan beide zijden. Dertig jaar na het staakt-het-vuren tussen Abchazië en  Georgiër in 1994, is wat ooit een millitaire vredeslijn was, een verharde, bijna hermetische scheiding geworden. Deze grens verdeelt de ruimte die vroeger onder de USSR - en daarvoor het Russische Rijk - werd opgeheven en treft gemeenschappen met diepe historische en sociale banden door de onvrijwillige scheiding van vele families en vrienden. Een dergelijke dynamiek van verharding en verzachting in de jaren 1990 en 2000 gaf geleidelijk vorm aan de Abchazisch-Georgische grensgebied. Vandaag de dag is deze verhard tot een permanente (de facto) grens.

Deze kort film verwerkt deze persoonlijke en politieke spanningen door middel van docu-fictie en volgt vier personages: twee Abchaziërs en twee Georgiërs. Met hun verhaal willen we de evolutie van de Abchazisch-Georgische kloof weergeven door de lens van de generaties van de jaren tachtig en het heden. Terwijl de oudere generatie een tijd beleefde waarin grenzen vloeiend waren en relaties konden gedijen, heeft de jongere generatie te maken met grotere beperkingen om contact te leggen. Toch laat de film zien dat er ondanks de barrières nog steeds ruimte is voor communicatie en begrip. Door een mix van archiefbeelden, live-action en scènes opgenomen met de telefoons van de deelnemers, traceert de film de evolutie van deze vriendschappen in de loop der tijd in de context van het verschuivende politieke landschap van de westelijke zuidelijke Kaukasus. Als zodanig kan de film worden gebruikt als een pedagogisch hulpmiddel dat de complexiteit van een steeds meer begrensde wereld documenteert en streeft naar het verbeelden van sociale en politieke alternatieven.