Prefrontale transcraniële Direct Current Stimulatie (tDCS) wordt steeds populairder als een potentiële goedkope en gebruiksvriendelijke behandeling voor neuropsychiatrische aandoeningen. De effectgroottes van prefrontale tDCS-protocollen zijn echter bescheiden en er wordt een grote heterogeniteit in klinische effecten waargenomen, wat gedeeltelijk kan worden verklaard door de variabiliteit van de elektrische veldsterkte (EF) in de hersenen als gevolg van anatomische interindividuele verschillen en door interexperimentele verschillen. Er wordt voorgesteld dat prefrontale tDCS-effecten zouden kunnen gebruik maken van gepersonaliseerde en geoptimaliseerde methodologische benaderingen om de effecten ervan te vergroten. Een methode die op dit gebied steeds meer aandacht krijgt, is de zogenaamde EF-simulatie, die de evaluatie van de interindividuele EF-sterkte geproduceerd door tDCS in de hersenen mogelijk maakt, alsook het identificeren van EF-patronen van verschillende tDCS-montages. Met het oog hierop is het doel om voorspellers van de tDCS-respons te onderzoeken op basis van interindividuele anatomische hersenverschillen, en om de optimale tDCS-intensiteit en montage op de PFC te ontrafelen. Door gebruik te maken van EF-simulaties zal deze studie de variabiliteit van de tDCS-respons onderzoeken via a)interindividuele verschillen (WP1); b)verschillende tDCS-protocollen die de PFC onderzoeken (WP2); c)hun impact op de werkgeheugenprestaties van depressieve patiënten.