Eén op drie koppels blijft kinderloos na behandeling met medisch begeleide voorplanting. Een uitdagende oorzaak is de afwezigheid van functionele gameten. Daarom groeit de behoefte aan artificiële gameten. Dit projectvoorstel wil hieraan tegemoetkomen door de novo eicellen te maken via haploïdisatie van diploïde cellen. Hierbij wordt een diploïde kern geïnjecteerd in een ontkernde eicel. De daaropvolgende meiose leidt tot gereconstrueerde haploïde eicellen. Haploïdisatie zal onderzocht worden in zowel de muis als de mens. Het protocol zal worden geoptimaliseerd op verschillende vlakken. Ten eerste zal epigenetische herprogrammering gestimuleerd worden door overexpressie van KDM4D and KDM1B en dit voor de eerste keer in deze setting. Ten tweede zullen donorkernen met een verschillende epigenetische status met elkaar vergeleken worden (cumulus cellen, fibroblasten, iPSCs en PGCLCs). Onze hypothese is dat donorcellen met een hogere graad van herprogrammering, vergelijkbaar met het embryo, tot een hogere efficiëntie zullen leiden. Als laatste willen we de invloed van het ooplasma op haploïdisatie onderzoeken door zowel immature en mature eicellen te gebruiken. De efficiëntie en veiligheid zullen gemonitord worden via next generation sequencing. Immunocytochemie zal waardevolle inzichten verschaffen over de mechanismen van haploïdisatie. Uiteindelijk zal dit project de basis vormen voor een alternatieve manier om artificiële eicellen aan te maken in zowel muis als mens.