De blijvende en wijdverspreide invloed van Shakespeares toneelstukken is lang toegeschreven aan hun veronderstelde universaliteit en tijdloosheid. Vandaag staan wetenschappers echter sceptisch tegenover die universele Bard, vanwege het historische gebruik van Shakespeare voor Euro-imperialistische doeleinden. Recente culturele debatten, waarin Shakespeares plaats in hedendaagse klaslokalen en theaters in vraag wordt gesteld, getuigen van een groeiend scepticisme tegenover de relevantie van Shakespeare in multiculturele en postkoloniale samenlevingen. Dergelijke debatten roepen vragen op over de (on)mogelijkheid van een dekoloniserende of dekoloniale omgang met Shakespeares drama, en de (on)verenigbaarheid van de Engelse canon met niet-Eurocentrische culturele uitingen. Dit project, dat literaire kritiek koppelt aan theaterstudies om een nieuw licht te werpen op dringende vragen over de toekomst van Shakespeare-studies en producties, biedt de eerste uitgebreide studie van inheemse benaderingen van Shakespeares toneelstukken in Australië. Door een diepgaande analyse van convergenties en spanningen tussen inheems-Australische filosofieën en Shakespeares teksten herziet mijn onderzoek een gangbaar westers conflictmodel dat een strikte scheiding veronderstelt tussen inheemse en westerse culturen. Bovendien draagt het bij tot een beter begrip van de potentiële betekenis van zowel hedendaagse adaptaties van Shakespeares drama in multiculturele contexten als de toneelstukken zelf.