Herstelprogramma’s hebben wereldwijd aan belang gewonnen bij het remediëren van staat-gestuurde mensenrechtenschendingen. Hun succes is afhankelijk van een reeks aan factoren. Huidige literatuur kijkt voornamelijk naar innovaties in het internationale mensenrechtenkader, mobilisatie door slachtofferbewegingen en de bereidheid van de staat, terwijl de rol van niet-slachtoffergroepen grotendeels buiten beeld blijft. Dit project wilt een omvattende en empirisch gestoelde theorie bouwen over hoe publieke steun voor herstelmaatregelen (al dan niet) tot stand komt en zich manifesteert in de nasleep van historisch koloniaal of autoritair geweld. Het onderzoekt daarbij de wisselwerking tussen socio-legale context (macro) en persoonlijke overtuigingen (micro) in het vormen van percepties en attitudes ten aanzien van verschillende herstelmaatregelen, alsook hoe en in hoeverre dit gedragingen beïnvloedt die de implementatie en duurzaamheid van herstelprocessen mede kunnen bepalen. Het onderzoek combineert daartoe conceptuele handvaten uit transitional justice, sociale psychologie en sociaal-juridische studies met geavanceerde kwalitatieve en kwantitatieve methoden zoals text mining, nethnografie en SEM, binnen een vergelijkende studie van twee landen. Voortbouwend op mijn PhD biedt dit project de kans tot het substantieel verdiepen van onze kennis over hoe herstelprogramma’s hun lange-termijn doelen van sociale reconstructie en transformatieve verandering effectief kunnen realiseren.