Voor hedendaagse Europeanen houdt kennis over India o.a. het kennen van bepaalde feiten in – bijvoorbeeld, de Indiase samenleving omvat veel religies en een kastensysteem en is patriarchaal. Historisch onderzoek toont dat die feiten deel zijn van een standaardverhaal over India dat zich vormde in het Europa van het koloniale tijdperk. Het project focust op de Lage Landen in de periode 1780-1960 om te ontdekken hoe een reeks ideeën over de Indiase cultuur hier samenvloeiden in ‘kennis’ die als feitelijk en waarheidsgetrouw werd aanzien. Terwijl een veelheid aan verslagen en speculaties over India circuleerden in deze regio tijdens de 18de eeuw, lijkt een standaardverhaal dominant te zijn geworden aan het einde van de 19de eeuw. Gebeurde dit door de accumulatie van meer betrouwbare kennis of door een oriëntalistisch kader dat India reduceerde tot de exotische ‘ander’ voor het Europese zelf? Het project vermijdt beide routes door een hypothese te testen die dit proces uitlegt in termen van ‘culturele ervaring’ en de manier waarop Europeanen als culturele wezens een andere cultuur en samenleving systematisch hebben ervaren. Door een corpus van tekstuele getuigen van de Indiase ‘werkelijkheid’ in de Lage Landen te ondervragen, gaat het onderzoek na hoe een Europese culturele ervaring de grondslag vormde voor een reeks beschrijvingen van India nu gezien als vanzelfsprekende feiten. De focus ligt daarbij op teksten die expliciet de doelstelling hadden om feitelijke informatie over India door te geven: encyclopedieën, cursussen, reisverslagen en populaire tijdschriften.