Zware metalen vormen een groot risico voor dieren (waaronder mensen), waardoor ze centraal staan in het EU-beleid rond vervuiling. Aangezien zware metalen neurotoxische effecten hebben, zal het cognitieve systeem heel gevoelig zijn voor zelfs lage blootstellingsniveaus, vooral wanneer de absorptie prenataal plaatsvindt. Een cruciale neurocognitieve functie die door blootstelling aan zware metalen kan worden aangetast, is responsinhibitie. Met responsinhibitie kunnen dieren ongepaste handelingen stoppen in veranderende omgevingen. Niet goed kunnen stoppen zal leiden tot ondoordachte of riskante acties en volharden in ongeschikte gewoontes, met schadelijke gevolgen van dien. Eerder werk rond zware metalen richtte zich echter vooral op neurochemische en gedragseffecten, terwijl het tussenliggende neurocognitieve niveau werd genegeerd. In dit project zal ik onderzoeken hoe responsinhibitie het effect van blootstelling aan zware metalen en gedrag in het wild (foerageerflexibiliteit en sterfte door predatie) medieert. Hiervoor zal ik gebruik te maken van twee ecologisch valide en unieke modelsystemen. Ik zal eerst mijn theoretisch kader verder ontwikkelen. Dan zal ik experimenteel testen hoe prenatale blootstelling aan zware metalen (methylkwik en lood) responsinhibitie beïnvloedt in twee vogelsoorten. Tenslotte zal ik kwantificeren in welke mate en hoe door zware metalen geïnduceerde individuele verschillen in responsinhibitie gekoppeld zijn aan complex gedrag in het wild.