Dit onderzoek beoogt te bestuderen hoe de aanwezigheid van en de vooruitgang in automatiseringstechnologieën de macro-economische omgeving van ontwikkelde landen radicaal kan veranderen en, in het bijzonder, hoe overheidsbeleid hier het beste op kan reageren. Snelle technologische vooruitgang in AI, robotica en computing wekt dikwijls de angst voor verarming en grootschalig jobverlies op, maar het kan ook krachtige instrumenten aanreiken om 21e-eeuwse uitdagingen zoals seculiere stagnatie het hoofd te bieden. De vraag hoe beleidsmakers deze technologieën kunnen gebruiken om het productieproces te hervormen en de welvaart te verhogen is van hoge maatschappelijke relevantie en mijn aanpak om deze vraag te beantwoorden bouwt verder op invloedrijke recente academische bijdragen. In het bijzonder bestaat mijn voornaamste aanpak uit het bouwen, kalibreren en simuleren van berekenbare overlapping generations modellen waarmee beleidsvoorstellen geëvalueerd worden. Ik modelleer automatisering als een gelaagd concept met bewezen empirische relevantie en laat verschillende bronnen van heterogeniteit in individuen toe zodat de evolutie van welvaartsongelijkheid opgevolgd kan worden. In dit algemeen evenwichtskader zal ik onderzoeken of overheidsbeleid tot verbeteringen kan leiden ten opzichte van een ‘laissez faire’-scenario van automatisering, en dat met betrekking tot twee uitdagingen: door vergrijzing veroorzaakte langdurige stagnatie en maatschappijbrede arbeidsduurverkorting.