Deze studie onderzoekt de verschuiving van de rol van het museum als een (educatieve) instelling die kennis overbrengt, naar een instelling die betekenisgeving faciliteert. De focus ligt met name op wetenschapsmusea, waar objecten traditioneel worden gepresenteerd binnen een kader van kenniscreatie door middel van wetenschappelijke processen, in plaats van een kader dat verband houdt met la condition humaine. De vraag die wordt gesteld is: hoe kan een wetenschapsmuseum een plek worden van actieve contemplatie zonder zijn missie om kritisch burgerschap te bevorderen en bezoekers te emanciperen door wetenschappelijke geletterdheid, in gevaar te brengen? Kan wetenschap, die per definitie streeft naar objectieve kennis, worden ingepast in een instelling die gericht is op een existentiële ervaring? Hoe kan die verschuiving de missie van de instelling herdefiniëren? Wat zijn de implicaties van zo'n benadering voor multiperspectivisme en voor het betrekken van diverse publieken?