Op verschillende plekken in Europa ‘stranden’ steeds meer migranten in zogenaamde ‘transitzones’. De meeste overheden proberen hen daarvan te ontmoedigen door een aantal repressieve maatregelen te nemen, zoals het regelmatig vernietigen van tentenkampen. Dat ontmoedigt migranten echter niet, maar doet hen in steeds slechtere leefomstandigheden terechtkomen. Als reactie daarop proberen zowel burgerinitiatieven als gevestigde NGO’s om druk uit te oefenen op hun overheden, om zo de levensomstandigheden van migranten deze transitzones aan te pakken. Dit project onderzoekt de impact van deze ‘advocacy’ initiatieven binnen 3 zulke transitzones, en het beleid dat tot deze zones heeft geleid: Brussel, Calais en de Egeïsche eilanden. We onderzoeken welke strategieën succesvol zijn en waarom. Daarnaast analyseren we of en hoe de groeiende aanwezigheid van burgerinitiatieven tot veranderingen leidt in het landschap van humanitaire hulpverlening: in welke mate ontstaan nieuwe, vruchtbare samenwerkingen tussen burgers en NGOs? En brengen deze burgerinitiatieven NGOs ertoe om zich publiekelijk kritischer en radicaler op te stellen ten opzichte van hun overheden? Door een combinatie van documentanalyse, interviews en case studies, zal dit project bijdragen aan debatten over het vernieuwende karakter van politieke actie door burgerinitiatieven, en de effectiviteit daarvan in het teweegbrengen van politieke verandering in migratiebeleid.