De relatie tussen naoorlogse kunst en technologie wordt over het algemeen in termen van vooruitgang, optimisme en welvaart beschouwd. Dit project beoogt om naoorlogse kunst en technologie op een meer subtiele en complexe wijze te herinterpreteren. De ambitie is om de naoorlogse sculptuur in België te onderzoeken in haar unieke engagement met de opkomst en de val van het techno-optimisme in de jaren tussen 1955 en 1985. Meer specifiek wil het project nagaan hoe het werk van drie opeenvolgende generaties kunstenaars zich kritisch verhoudt tot de waarden, lotgevallen en contradicties van de technologie. Het project wil onderzoeken hoe kunstenaars in België, gebruik makend van de sculptuur, reflecteren op de diverse wijzes waarin technologie de wereld zowel meer modern als meer archaïsch, zowel rijker als meer verarmd, en zowel menselijker maakt als ontmenselijkt. In die zin wil dit project nieuw licht werpen op de naoorlogse kunst en technologie, en een broodnodige, originele bijdrage leveren aan de geschiedschrijving van de naoorlogse kunst in een ondergewaarde regio—België.