Door zich vast te bijten in autonome, maar vaak vergeten vormen van auteurschap in de audiovisuele kunsten van Maghrebijnse diaspora in Brussel, daagt het voorgestelde onderzoek de grenzen van de visuele antropologie uit. Voortbordurend op de esthetische draai in de politieke wetenschappen en postkoloniale studies en de dekoloniale wending in esthetische theorie, wordt het ritme van revolterende esthetiek onderzocht, of de modi waarop audiovisuele kunstvormen worden geproduceerd en dus ruimtelijk en temporeel gepreconditioneerd zijn in inclusieve, autonome en veiligere ruimtes, van 1964 tot nu. De keuze voor participatief actieonderzoek en de originele combinatie van methoden, zoals subjectieve mapping en archiefwerk, worden de grenzen van visuele etnografie als methodologie verlegd. Dit laat een beter begrip toe van de heronderhandelde relaties tussen informele artistieke ruimtes en formele kunstinstellingen, de verdeling van rollen en vormen van participatie, dynamieken van in- en uitsluiting. Door de audiovisuele diasporische sfeer te openen voor globale, transnationale dynamieken van solidariteit in hun intersectie met vragen over ras, gender en klasse, hoopt het te wijzen op de mogelijkheid om de koloniale verdeling van het zintuigelijk waarneembare te veranderen, te herstructureren wat voor zinvol of begrijpelijk is, wat zichtbaar of hoorbaar is, wat tot zwijgen gebracht of vergeten wordt, wat nog herinnerd kan worden over de Maghrebijnse diaspora in Brussel vandaag.