Als we denken aan de Renaissance, herinneren we vooral haar grootse artistieke erfenis. Echter heeft de mythe van de Renaissance als een historisch moment van ‘wedergeboorte’ ook symbolische waardes aangenomen in debatten over culturen en naties, van de VS tot Japan. Tussen de 19de en de 20ste eeuw was het symbolische kader van Renaissance zeer prominent bij Franse en Italiaanse denkers die nadachten over een Latijnse Renaissance. De Latijnse Renaissance verdedigde de waarde van Latijnse culturen ten opzichte van het groeiende prestige van Noordelijke naties en literaturen en betwistte de Noord-centrische visies over Europa die de gebrekkige moderniteit van Latijns Europa predikten. Ik zal aantonen dat het verlangen naar een Latijnse heropleving Franse en Italiaanse denkers ertoe leidde discursieve opposities (Renaissance-Reformatie, Classicisme-Romantiek) in te zetten om de Noordelijke suprematie te ondermijnen en de waarde van hun eigen literatuur en cultuur te herstellen. Een analyse van literaire debatten over Latijns Renaissance zal haar diversiteit blootleggen. Ik zal ontleden hoe wisselende betekenissen van heropleving voortvloeiden uit strijdende visies over de historische Renaissance en haar erfenis in de literaire geschiedenis. Zo zal mijn project baanbrekende onderzoekspistes openen in studies over Europese literatuur.