Jaïnisme is een levend Indiase religieuze traditie, die steeg rond de zesde eeuw voor Christus en later ontwikkeld in twee takken: Digambarism en Śvetāmbarism. Centraal in de identiteit Digambarism's (dig-Ambara, lit. "gekleed in de lucht") is het ideaal van de naakte, possessionless monnik op zoek naar verlossing door middel van meditatie. In tegenstelling tot dit ideaal, vanaf de dertiende eeuw, werd de Digambara gemeenschap onder leiding van Bhaārakas, gekleed monniken, die zetels in tempels en kloosters vastgehouden en versierden zich met koninklijke parafernalia. Significant geacht initiatiefnemers van Digambara cultuur, deze Bhaārakas meegeholpen om vele Noord-Indiase kosmopolitische centra. In de zeventiende eeuw, Bhaārakas verdwenen in Noord-India naar aanleiding van de opkomst van een hervormingsbeweging, onder leiding van leken intellectuelen (Pa>? ITAS), die tegen de decadentie en het gezag van de Bhaārakas’ protesteerde. Ondanks hun betekenis, de geschiedenis en de ontwikkeling van de Bhaāraka instelling is nooit grondig onderzocht. Mijn vooronderzoek van eerder unstudied bronnen heeft onthuld gegevens die vragen over de huidige wetenschappelijke aannames over de Bhaārakas te verhogen. Dit project heeft als doel om de geschiedenis van de Bhaāraka instelling te ontdekken, hun belang voor Noord-Indiase cultuur te evalueren, en het record straight over hun ondergang, op basis van literaire en inscripties bronnen, door middel van methoden van tekstkritiek (lager en hoger), genealogie en prosopografie .