Slaapstoornissen zijn universeel en komen voor op elke leeftijd. Sommige stoornissen ontstonden reeds in de kindertijd of adolescentie en (kunnen) persisteren op volwassen leeftijd. Toch zijn de symptomen of de last die patiënten ervaren afhankelijk van de ontwikkelingsfase waarin men zich bevindt. Deze kunnen verdwijnen of zich op een andere manier tonen. Deze differentiatie in leeftijdsfase gekoppeld aan een longitudinale methodologie kan een bron van nieuwe informatie zijn die tot op de dag van vandaag in de slaapgeneeskunde onvoldoende wordt benut.  Informatie kan zich richten op het herkennen van subtypes of specifieke fenotypes als op nieuwe pathofysiologische inzichten waardoor eventueel nieuwe diagnostische criteria kunnen worden toegevoegd. Bovendien kan door dit type onderzoek het definiëren van kwetsbare, dan wel beschermende factoren op een longitudinale manier – doorheen het leven – van groot belang zijn om succesvollere selectievere behandelprotocols te ontwikkelen.