In de zeventiende en achttiende eeuw verloor het Latijn geleidelijk zijn dominante positie als literair taal in Europa. De normativiteit van de klassiekers werd in de literatuur steeds vaker in twijfel getrokken veld, en culturele processen zoals de hausse van de vertaling en de opkomst van tijdschriften geopend literatuur aan een breder publiek. Desondanks bleven de hoofdrolspelers in het intellectuele Europa doorgaan verzamelde epigrammen in het Latijn produceren. Ondanks zijn alomtegenwoordigheid is het epigrammatische genre bijna exclusief bestudeerd in de volkstaal en heeft bijna geen aandacht gekregen in het Neolaars studies na de Renaissance. Het huidige project veronderstelt dat het Latijnse epigram aanzienlijk heeft bijgedragen aan de teelt van de zeventiende- en achttiende-eeuwse 'Republic of Letters', een zelfbewust en transnationaal netwerk van intellectuelen. Aan de ene kant was het epigram een ​​hulpmiddel voor zelfmode. Het hielp schrijvers om bewust hun imago te bouwen binnen een bepaalde socio-historische context. Op de andere Met de hand getuigt het genre van de meertalige status van de Republiek der Letteren. Kenmerken van het Latijnse epigram werden onderhandeld in dialoog met hedendaagse, lokale tradities van epigrammen en andere vormen van korte poëzie. Door zich te wenden tot een verzameling teksten die vaak over het hoofd wordt gezien, het project heeft tot doel ons inzicht in de transnationale dynamiek fundamenteel te verbeteren vormgeven van een periode in de Europese literatuurgeschiedenis gekenmerkt door cruciale veranderingen.