Dit project over de Koninklijke Commissie voor Geschiedenis (KCG) in België focust op haar bronpublicatie ondernemingen en op veranderende opvattingen over welke geschiedenissen geschreven konden en mochten worden met gepubliceerd bronmateriaal tijdens de Lange 19e Eeuw. Gesticht vlak na de Belgische onafhankelijkheid was het instituut en dergelijke ondernemingen onlosmakelijk verbonden met bloeiende en betwiste denkbeelden over de natie. Opgezet als een verlengstuk van deze jonge staat en koninklijke status toegewezen hielp dit instituut de Belgische staat te legitimeren, maar was tegelijkertijd op zoek naar haar eigen legitimering. Om zulke legitimeringsprocessen te kunnen analyseren worden de filologen van de KCG en hun onderzoek als volgt onder de loep genomen: door aandachtiger op de intenties en besluitvorming achter de KCG's selectie van bronpublicaties in te gaan, ondervraagt dit proefschrift de bestaande literatuur over de geschiedenis van dit instituut. Door de valkuilen van lineaire perspectieven over de verwetenschappelijking van filologisch onderzoek te vermijden, worden de verschuivingen in het blikveld van de KCG hier niet als opvolgende stappen in een progressieve, voorwaardse mars van wetenschap behandeld. In plaats daarvan worden zulke verschuivingen behandeld vanuit een wetenschapshistorische invalshoek en wordt de filologie van de KCG behandeld door in overweging te nemen hoe de indeling van de 'hulpwetenschappen' (b.v. epigrafie, paleografie, numismatiek, etc.) veranderde gedurende de verscheidene generaties van haar leden. Hieruit kan vervolgens een meer verankerde en gesubstantieerdere geschiedenis van bron-begrippen in de KCG's activiteit voortvloeien. Bij gevolg stelt dit project zich niet alleen tot doel om een verklaring te geven van de geschiedenis van het instituut, maar ook om de historiografie van de KCG zelf te historiseren.