Een centraal principe in de evolutionaire biologie is dat bevolkingsgroepen zich bij elke omgeving aanpassen aan hun omgeving
generatie door het proces van natuurlijke selectie. Bij langlevende soorten zoals meeuwen (Larus spp.),
veranderingen in de omgeving kunnen echter ook optreden op tijdschalen die veel korter zijn dan generaties,
wat het tijdsbestek is waarover de evolutie handelt. Individuen moeten er daarom baat bij hebben
in staat zijn om hun fysiologie of gedrag (gedeeltelijk) aan te passen aan veranderingen in het milieu gedurende hun hele leven
levenslang. Dergelijke aanpassingen worden echter als kostbaar beschouwd in termen van tijd of energie, en
kan dus de voortplanting of overleving van een organisme in gevaar brengen. Individuen moeten daarom profiteren
wanneer ze in staat zijn om de betrouwbaarheid van omgevingsfactoren en de mate waarin stroom te beoordelen
aanpassingskosten kunnen worden gecompenseerd door toekomstige voordelen. Toch is de huidige ecologische theorie over het algemeen
gaat ervan uit dat individuen gedurende hun hele levensduur een constante mate van plasticiteit vertonen, tracking
milieuveranderingen naar beste kunnen uitvoeren, ongeacht de daarmee gepaard gaande kosten. In dit project,
Ik zal verder op deze theorie ingaan door te beoordelen in welke mate twee co-voorkomende meeuwen voorkomen
hun foerageerstrategieën tijdens hun hele leven aanpassen in reactie op (a) biotische milieus
aanwijzingen, hoe een dergelijke plasticiteit in foeragegebruik kan worden afgewisseld met andere levensgeschiedeniskenmerken, en hoe
individuele verschillen in plasticiteit van niches kunnen daarom blijven bestaan ​​gedurende evolutionaire tijdschalen.