In de middeleeuwse Nederlanden was het schenken van religieuze voorwerpen aan kerken en het stichten van liturgische plechtigheden rechtstreeks verbonden met de herinnering. De herinneringen aan voorouders bleven inderdaad bestaan ​​door de kerkelijke inrichting die ze hadden gegeven en de rituelen die ze hadden gesticht. De belangrijkste uitdrukking van deze verwevenheid tussen patronage en herinnering waren epitafen die tegen kerkmuren waren opgehangen. Dit waren privé gedoneerde herdenkingstabletten die de overledenen afschilderen en de toeschouwers aansporen om voor hun zielen te bidden. In de zestiende eeuw echter bekritiseerde de protestantse reformatie deze lang gevestigde praktijk fel. Door de bruikbaarheid van bidden voor de zielen van de overledene en het doneren van devotionele objecten ter verkrijging van hemelse redding te weerleggen, heeft de Reformatie een levendig publiek gecreëerd.
discussie over wat passend was in praktijken van goddelijke eredienst en van herinnering aan voorouders. Hoewel dit vragen waren met verstrekkende sociale gevolgen, zijn hun praktische en materiële repercussies voor het gemeenschapsleven nauwelijks bestudeerd. Dit interdisciplinaire project heeft de historische met kunsthistorische methoden, dit project zal de in de Lage Landen bewaard gebleven grafschriften bestuderen en beschouwen als belangrijke markeringen van de sociaal-culturele invloed van de Reformatie op religieuze materiële cultuur en patronage tussen 1520 en 1585.