Na het einde van de Koude Oorlog begonnen de Europese staten hun legers te heroriënteren van territoriale verdediging naar operaties buiten de bebouwde kom. Aangezien de ontwikkeling van brede expeditionaire capaciteiten buiten het bereik van de kleine Europese staten ligt, moeten de laatstgenoemden samenwerken met partners en / of investeren in gespecialiseerde capaciteiten om waardevolle bijdragen te kunnen leveren aan operaties buiten de bebouwde kom. Hierdoor kunnen ze invloed uitoefenen op grotere staten, maar dit gaat ten koste van de verminderde nationale autonomie. Dit onderzoeksproject onderzoekt de verschillende manieren waarop kleine Europese staten omgaan met dit dilemma tussen invloed en autonomie bij het formuleren van hun militaire beleid. Op basis van literatuur over kleine staten en alliantietheorieën ontwikkelt het een nieuw theoretisch raamwerk voor het toelichten van de relatieve autonomie en invloed van kleine Europese staten op hun defensiebeleid. Methodologisch bouwt het project voort op een sequentiële toepassing van kwalitatieve vergelijkende analyse en procestracering. De eerste methode maakt het mogelijk om bewijs te vinden voor consistente cross-case relaties, de laatste methode om dit aan te vullen met bewijsmateriaal binnen een casus. Naast zijn bijdrage aan het gebied van kleine staatstudies, die vergelijkende studies ontbreekt die algemene patronen van klein staatsgedrag identificeren; het project zal ook een empirische bijdrage leveren aan de literatuur over Europese veiligheid door een uitgebreide analyse van het militaire beleid van de kleine Europese staten te bieden.