Recent is er binnen het welzijnsbeleid, de sociaalwerkpraktijk en aan onderzoeksinstellingen meer aandacht om ‘ervaringskennis’ naast praktijk- beleids- en wetenschappelijke kennis als volwaardig kennisperspectief in te brengen in het beleid en in de sociaalwerkpraktijk. In het welzijnsbeleid wordt de ambitie geformuleerd om het beleid te onderbouwen met “wetenschappelijke kennis en ervaringskennis”. In het werkveld ontstaat tegelijkertijd de nood aan handvatten om ervaringskennis op een verantwoorde en systematische manier in te zetten ten bate van de sociaalwerkpraktijk. Deze aandacht voor ervaringskennis staat echter op gespannen voet met neoliberale ontwikkelingen in het sociaal werk en het sociaal werk onderwijs die de status quo in de samenleving willen behouden eerder dan uitdagen, wat leidt tot ‘epistemic injustice’. Het inbrengen van ervaringskennis is immers onvoldoende om de hegemonie van de dominante professionele kennis te doorbreken. Uit onderzoek blijkt dat het werkelijk luisteren naar mensen met ervaringskennis immers zeer moeilijk is. Dit is ook een probleem in de opleidingen sociaal werk, waarbij enerzijds wel ervaringsdeskundigen worden aangeworven, maar anderzijds deze ook stiefmoederlijk behandeld dreigen te worden.

In dit project willen we onderzoeken hoe ervaringskennis kan worden ontwikkeld op een manier die leidt tot meer ‘epistemic justice’.