Omgaan met de geschiedenis van de kunst documentaire, dit onderzoeksproject richt zich op de “Gouden Eeuw”, die kan worden gesitueerd in de jaren 1940 en 1950 in landen zoals Frankrijk, Italië en België. Vóór de doorbraak van de televisie, regisseurs als Luciano Emmer, Alain Resnais, Henri Storck en Paul Haesaerts presenteerde de kunst documentaire als een echt experimentele genre dat hen in staat stelde filmische experimenten te combineren met artistieke diepgang. Aan de ene kant is het project onderzoekt de esthetiek van de naoorlogse experimentele kunst documentaire, die specifieke vormen van narrativisering evenals specifieke filmische apparaten, zoals bewegingen van de camera, editing, animatie technieken en speciale effecten meebrengt. Als gevolg hiervan, experimentele kunst documentaires ontwikkeld tot een zeer zelfreflexieve genre dat de bestuurders in staat om de relaties tussen film en de andere visuele kunsten door naast elkaar beweging versus stasis, verhalende versus iconische afbeeldingen en filmische ruimte versus picturale oppervlak te onderzoeken. Aan de andere kant, zal het project deze films situeren in een bredere culturele en maatschappelijke context. Zij zal haar vrijwel compleet vergeten institutionele achtergrond te onderzoeken, in het bijzonder de FIFA (Fédération International du Film sur l'Art), die werd opgericht in 1948 en dat de medewerking van vooraanstaande filmmakers, producenten en museum ambtenaren. Daarnaast zal het project analyseren het fenomeen van de experimentele kunst documentaire in het licht van de naoorlogse politiek van de popularisering en de vervlakking van de schone kunsten, die ook de doorbraak van de geïllustreerde kunstboek meebrengt.