De voorbije decennia kreeg de expansie van private veiligheidsactoren steeds meer academische aandacht in België. Deze wetenschappelijke trend heeft geleid tot diepgaande criminologische debatten, theorieën en concepten over het traject van de ‘eerstelijns’ politieactiviteiten van de private sector, zoals manbewaking. Echter is daarbij de ontwikkeling verwaarloosd van een belangrijke, maar traditioneel genegeerde subsector van private veiligheid: de private opsporingssector. Met dit vernieuwend historisch criminologisch onderzoek willen we de naoorlogse ontwikkelingen in de private opsporingssector in België in kaart brengen en bestuderen. Onze focus ligt op het identificeren van langetermijntrends in het beleid, de regelgeving en de aard van de sector vanaf 1945 tot heden, om zo nieuwe substantiële inzichten te verwerven in minder zichtbare vormen van private veiligheidszorg. Om deze doelstellingen te bereiken, combineert dit interdisciplinaire onderzoek historisch criminologische methoden en beleidstheorie die hun analytische waarde hebben bewezen. Terwijl historische bronnen worden aangewend voor een verrijking van de criminologische debatten, wordt de Multiple Streams Approach gebruikt om te begrijpen hoe de kwestie van private opsporing in de loop van de tijd herhaaldelijk wel en niet op de beleidsagenda verscheen. De bevindingen van deze studie zullen een belangrijke bijdrage leveren aan het gebied van de criminologie, geschiedenis, recht, politieke wetenschappen