Als we u vragen wat de Italiaanse Renaissance ons heeft nagelaten, gaan uw gedachten mogelijk uit naar kunstwerken die wereldwijd studenten en onderzoekers fascineren. Maar samen met die materiele meesterwerken, heeft de Renaissance ons ook een concept nagelaten dat de afgelopen twee decennia de Westerse cultuur heeft vormgegeven: de ‘Universele Mens’ [UM]. De UM, in de woorden van Leon Battista Alberti, is ‘een vrouw/man die tot alles in staat is, als zij/hij het wil’. De UM is een individu dat er op gericht is te leren en het universum wil domineren dankzij zijn/haar vaardigheden en kennis. Hoewel de UM diep geworteld zit in het Humanistische idee dat we onze capaciteiten ongelimiteerd kunnen ontwikkelen, loopt het ook opvallend gelijk met de Westerse idealen van succes en vooruitgang, omdat we ons geïnspireerd hebben op dit concept wanneer het geherintroduceerd is in onze cultuur aan het begin van de 20ste eeuw.  De Renaissance heeft ons namelijk niet enkel beïnvloed, omdat het de origine is van onze Westerse cultuur, maar ook omdat de UM gerevitaliseerd is (door onderzoekers en filosofen) en achteraf in ons collectieve geheugen binnengebracht door verhalenvertellers. Een van de meest invloedrijke vertellers die de UM als protagonist gebruikt heeft, was Gabriele d’Annunzio (1863-1938). Dit project focust op de receptie en de interpretatie van de Italiaanse Renaissance in het werk van D’Annunzio en is er op gericht de eerste complete studie te voorzien over de revival van de UM in het proza van d’Annunzio.