De exponentiële toename van ecologische catastrofes is een grote bezorgdheid over de hele wereld. De hedendaagse literatuur vat deze onrust op als een “crisis van de verbeelding” die vraagt om nieuwe uitdrukkingsvormen. Dit project analyseert de literaire vormen die Franstalige schrijvers uit Sub-Saharisch Afrika gebruiken om uitdrukking te geven aan de instabiliteit en onzekerheid van de huidige milieuproblematiek en van het leven in een ecologisch verwoeste omgeving. Gezien de ecologische sprong in de Afrikaanse literaire verbeelding als gevolg van de globalisering van de markten en de oprichting van kapitalistische regimes na de val van de Berlijnse Muur, focus ik op romans die na 1990 zijn gepubliceerd. Deze romans, nauwelijks bestudeerd door westerse literatuurkritiek, hebben manieren gevonden, door middel van antimimetische en niet-realistische voorstellingen van de fysieke wereld, om de onderlinge verbondenheid tussen het menselijke en het niet-menselijke in beeld te brengen en om het binaire onderscheid tussen menselijke agentiviteit en levenloze materie te overschrijden. Door postkoloniale ecokritiek te combineren met ecopoëtica en econarratologie, zal mijn analyse van literaire genres, modi, narratologische en retorische strategieën aantonen hoe Afrikaanse literatuur ecologische verbeeldingen vernieuwt, nieuw licht werpen op de Afrikaanse literatuurgeschiedenis van de 20e en 21e eeuw, en het debat openen over de specifieke kenmerken van een Afrikaanse ecokritiek.